Ruben’s Rubriek

Met trots introduceren we een nieuwe rubriek. Af en toe zal wijkjournalist Ruben een stukje schrijven over onze prachtige wijk De Wijert. In zijn verhalen neemt hij ons mee en laat hij ons de wijk zien door zijn ogen. Met aandacht voor de mensen, de straten, de kleine details en de bijzondere momenten die De Wijert zo uniek maken.

Tijdens de opening van het Zuiderplantsoen mocht ik het DUO-gebouw beklimmen. Van tevoren moest men zich aanmelden want de belangstelling daarvoor was groot. Ik kan me zo maar voorstellen dat half Groningen en omstreken van deze mogelijkheid gebruik wilde maken. Het

‘cruiseschip’, zoals het liefkozend wordt genoemd, is één van de meest ontoegankelijke gebouwen van Nederland. Tenminste, voorbij de begaande grond waar gasten wel ontvangen worden. Klanten van zowel het DUO als de Belastingdienst zijn, op afspraak, welkom.

Zo strikt als de aanmelding, zo ook de beveiliging. Verzocht werd om een kwartier eerder dan “uw toegewezen tijdslot” je te melden bij de balie. Je kon dan een badge aan een koord krijgen waarmee vele meekijkende ogen konden zien dat je een gast van DUO was. Hordes mensen stonden in een lange rij te wachten voor zo’n badge, zo ik ook. Eindelijk aan de beurt bleek ik niet op de lijst van 20 personen te staan, tenminste niet op die van de komende lichting. Wel op die van daarna. Of ik wel weer achter in de rij wilde aansluiten voor mijn badge. Ik kreeg er niet alvast een mee… Ja, mensen. Als ze zeggen dat je er minstens een kwartier van te voren moet zijn boedelen ze niet een half uur. Met gepaste tegenzin, binnensmonds gescheld en groot respect voor de onvermurwbare beveiliging sloot ik mij achteraan bij een bijkans nog langere rij. Ik stond nog net niet buiten. Gelukkig, want het weer was inmiddels overgeslagen van zonnig naar een zeer onbetrouwbare druilerigheid. Bovendien vangen ook grote gebouwen veel wind. Koude wind.

In de rij, met minstens een kwartier te doden, vielen mij een aantal dingen op. Na mij werden een paar ander gasten terugverwezen naar achter, sommigen werden zelfs weggestuurd. Zij konden zich niet legitimeren of hadden zich niet opgegeven, wisten ook niet dat dit moest. Een oudere vrouw was jammerlijk te laat, de groep van haar tijdslot was inmiddels met de tour bezig. Onverbiddelijk werd haar de deur gewezen. En waar ik bij sommigen een gniffel van leedvermaak nauwelijks kon onderdrukken, had ik het met haar te doen. Dit was waarschijnlijk haar laatste kans hierop.

De tour

Met een keykoord om de nek, duidelijk zichtbaar voor iedereen, sloot ik mij eindelijk aan bij de groep waarmee ik naar boven mocht. Iedereen op de lijst was aanwezig en afgevinkt. Toch even snel de koppen tellen? “Wilt u mij volgen?” vroeg de man die mij eerder nog terug de rij instuurde. Nou, dat deden we graag, want echt zitruimte was er niet. Mensen kregen al zitvlees, een blikken kont van het op het randje van een muurtje zitten, of pijnlijke voeten. We mochten met de lift naar boven. Daar zag ik de mogelijkheid beleefd een vraag te stellen. “Hoeveel verdiepingen zijn er eigenlijk?” “Vijfentwintig” zei de nu gids kortaf. Hij had er duidelijk geen zin in. Waarschijnlijk zat hij nog helemaal in zijn beveiligingsrol, in plaats van de gastheer. Misschien kan hij ook niet anders, is dit zijn karakter, of heeft -ie gewoon een slechte bui? Ik besloot een vervolgvraag te stellen. “Hoe hoog maakt 25 verdiepingen dit gebouw?” Met een diepe zucht, alsof ik dit al moest weten, vertelde hij dat het gebouw 99 meter hoog is. Met luide stem, zodat iedereen het hoorde en hij het, hopelijk, niet hoefde te herhalen. “Wow, wat gaat de lift snel.” zei ik, want binnen drie ademteugen waren we boven. Eenmaal daar kwamen we in een afgesloten recreatieruimte waar we door de ramen naar buien en beneden konden kijken. Een weidse blik op de wereld, voor 90 graden. Want verder rond kom je niet. Ook is er geen patio of dakterras, wat ik eigenlijk verwachtte. Nee, vanachter het glas mochten we oeh-en en ah-en. Het uitzicht was niet minder indrukwekkend. Het Forum, de Martinitoren, het GasUnie-gebouw, de binnenplaats van het Van Mesdagkliniek. En natuurlijk even verderop De Wijert. Goed kijken op de foto’s want de tour was alweer voorbij. In ‘een poep en een scheet’ stond ik weer buiten. Ik ben maar naar huis gegaan en heb de rest van de opening van het Zuiderplantsoen maar aan mij voorbij laten gaan.

Ruben